Taniec

Szczegółowe informacje

TANIEC

Wysyłam ci zaproszenie,
notatkę wypaloną na mojej dłoni przez ogień życia.
Nie skacz, krzycząc: „Tak, tego właśnie chcę! Zróbmy to!”,
po prostu wstań i zatańcz ze mną w milczeniu.

Pokaż mi, jak podążasz za najgłębszymi pragnieniami,
poruszając się spiralnie w dół, do rdzenia swojego bólu,
a ja ci pokażę, jak każdego dnia sięgam do swojego wnętrza
i otwieram się, by poczuć na ustach słodki pocałunek Tajemnicy.

Nie mów mi, że chcesz objąć swoim sercem cały świat.
Pokaż mi, jak nie oskarżasz drugiego człowieka,
nie obwiniając siebie, gdy jesteś zraniony
i boisz się, że nikt cię nie pokocha.

Opowiedz mi o tym, kim jesteś,
i zobacz mnie w opowieściach, które przeżywam.
Będziemy sobie nawzajem przypominać,
że każde z nas zawsze ma wybór.

Nie mów mi o tym, że kiedyś jeszcze będzie pięknie.
Pokaż mi, że możesz zaryzykować i poczuć całkowity spokój,
zgodzić się na to, co się wydarza tu i teraz
i w każdej kolejnej chwili…

Już mi wystarczy historii wojowników o nadludzkiej odwadze.
Opowiedz mi o tym, jak się rozpadasz,
o miejscu, w którym nie masz siły postawić kolejnego kroku.
Co cię wtedy niesie na drugą stronę,
do kruchego piękna własnego człowieczeństwa?

I kiedy już pokażemy sobie nawzajem,
jak ustanawiać i trzymać wyraźne, zdrowe i jasne granice,
które pozwalają nam żyć obok siebie,
zaryzykujmy stwierdzeniem, że nigdy nie przestajemy
po cichu kochać tych,
których niegdyś kochaliśmy otwarcie.

Zabierz mnie w miejsca na Ziemi, które uczą cię tańczyć,
obszary, w których ryzykujesz złamaniem serca,
a ja zabiorę cię w miejsca,
w których ziemia pod moimi stopami i gwiazdy nad głową
raz po raz składają moje serce w całość.

Pokaż mi, jak załatwiasz sprawy,
ale nie pozwalasz, by cię definiowały.
Kiedy dzieci są nakarmione, ale głosy, wewnętrzne i te wokół nas,
nadal krzyczą, że pragnienia duszy mają zbyt wysoką cenę,
przypominajmy sobie nawzajem, że nigdy nie chodzi o pieniądze.

Pokaż mi, jak przekazujesz ludziom i światu
opowieści oraz pieśni, które chcesz, by zapamiętały
dzieci naszych dzieci,
a ja pokażę ci swoje zmagania,
nie po to, by zmienić świat, ale po to, by go kochać.

Usiądź przy mnie na długie chwile wspólnej samotności,
znając zarówno absolutne osamotnienie,
jak i niezaprzeczalną przynależność.
Zatańcz ze mną w ciszy i dźwięku drobnych codziennych słów,
ciszy i słów, które ostatecznie nie są wymierzone przeciwko mnie.

A kiedy dźwięk deklaracji naszych najszczerszych intencji
umrze na wietrze,
zatańcz ze mną w nieskończonej pauzie
przed kolejnym głębokim wdechem,
który porusza nas wszystkich do istnienia,
nie wypełniając pustki ani z zewnątrz, ani od środka.

Nie mów „tak!”,
po prostu weź mnie za rękę i zatańcz ze mną.